Croatia experience
Buscador de vivencias
Eduardo Segura.
El martes quedó inaugurada en Zagreb, Croacia, la muestra Documental Work, una serie de 35 imágenes en blanco y negro que realizó Eduardo Segura sobre la cultura ribereña del Paraná. El fotógrafo cordobés que reside en la capital entrerriana hace más de una década, es considerado un embajador cultural de Entre Ríos en varios rincones del mundo. Sin apoyo estatal y a veces sin reconocimiento, este artista y docente supo encauzar su vocación y producciones en un camino sin fronteras. Sobre esto y mucho más dialogó con ANALISIS.
Florencia Penna
El martes quedó inaugurada en Zagreb, Croacia, la muestra Documental Work, una serie de 35 imágenes en blanco y negro que realizó Eduardo Segura sobre la cultura ribereña del Paraná. El fotógrafo cordobés que reside en la capital entrerriana hace más de una década, es considerado un embajador cultural de Entre Ríos en varios rincones del mundo. Sin apoyo estatal y a veces sin reconocimiento, este artista y docente supo encauzar su vocación y producciones en un camino sin fronteras. Sobre esto y mucho más dialogó con ANALISIS.
Fotógrafo, docente, realizador audiovisual, músico, director de Una Foto Escuela y de la Segura Fine Art Gallery, Eduardo Segura es también el impulsor de la Fototeca de Entre Ríos.
Ha dedicado 24 de sus 42 años al trabajo, la investigación y la enseñanza de la fotografía, convirtiéndose en un promotor de esta disciplina artística.
“Francamente podemos decir que Segura posee un exquisito talento para extractar la esencia de su alrededor, transformándolo en imágenes asombrosas”, aseguró Vinko Šebrek, director del Fotoklub Zagreb Gallery, donde se encuentran expuestas -desde el martes pasado hasta el 18 de agosto-, una serie en blanco y negro, realizadas con película de 35 mm y ampliadas a un formato de 20 x 30 cm.
“El blanco y negro ha sido y es una manera de expresar mis ideas autorales; y el 35 mm siempre es un método de trabajo que elijo antes de salir de mi casa. Son imágenes sin ningún retoque digital y están procesadas de manera convencional. Hoy uso todos los formatos posibles para expresarme”, dijo el fotógrafo al respecto.
-¿Cómo surgió esta posibilidad de exponer en Croacia?
-A partir de que conocen mi trabajo desde hace años, y más aún cuando el año pasado traje a un amigo, Stanko Abadzic, que vive en República Checa y Croacia. Ha sido un intercambio. El Fotoclub Zagreb es uno de los espacios más difíciles de entrar para un sudamericano ya que exponen casi exclusivamente europeos y gente muy prestigiosa. Llevar mi trabajo es un gran logro para mí, para la cultura argentina y especialmente paranaense. Allí la gente sabe muchísimo de fotografía, al igual que en el Museo de la Fotografía de Italia, donde expuse hace años. Esta muestra representa mi segundo desembarco importante. Expuse hace dos años en España y Francia también. En estos lugares se vive la fotografía de una manera más clásica que en Latinoamérica. Los textos de presentación de la muestra hablan de una manera muy especial de mi obra documental.
-En esta ocasión mostrás fotos sobre la cultura ribereña del Paraná. ¿Cómo fue la selección?
-Vengo trabajando el tema desde 1997, veo las especies muertas en Paraná y los ríos sin vida desde hace 11 años. Hoy es un tema ecológico. Hay fotos que formaron parte de diversas exposiciones que se hicieron en la capital entrerriana pero al seleccionar formé una serie sobre el río y el trabajo de los pescadores, de los niños y de los que habitan ese tremendo Paraná que está tan desolado y desprotegido. Se lo debería declarar patrimonio de todos los habitantes y fomentar un plan de ayuda, un plan de cultivo de las distintas especies ictícolas y dar a conocer de qué manera actúan los que rompen el círculo ecológico. Yo trabajo desde el 97 viendo cómo el PH del río y la falta de un cuidado de las veras eran un problema menor. Hoy los desechos caen a su lecho como si fuera algo normal.
-¿Vas a ir a la clausura de la muestra?
-Creo que iré en algún momento pronto, sólo es cuestión de encontrar un apoyo gubernamental. Tengo mucha fe.
-Esta exposición se suma a otras internacionales que ya has hecho. ¿Qué te motiva a mostrar en otros países?
-Sí, se suma a otras como en Estados Unidos, España, México, Inglaterra, España, Francia, Italia. Han sido muestras concretas, no desde la web donde tengo más de 150. Lo que me motiva a mostrar en otros países es el deseo de expresar lo que nos sucede, lo que me sucede, lo que pienso y lo que siento. Lo que nos pasa a los que vivimos en estos lugares y lo que le pasa al mundo, a la tierra, los ríos y el aire. Soy un observador constante de los cambios de rumbo de los países y voy en contra de todo movimiento que avale a la estupidez. Apoyo al pensamiento y la cultura como únicos medios de crecimiento. La discusión sobre proyectos de país. Siempre presento una mesa de debate sobre lo que pienso. A mis alumnos trato de enseñarles que su pensamiento debe estar a flor de piel para poder expresar ideas documentales o artísticas. Y muestro afuera porque me lo solicitan todo el tiempo, cosa que no me sucede en mi país. Ahora mismo estoy preparando exposiciones, un par de ellas para México, otras para Honduras y España.
VRHUNCI ARGENTINSKE FOTOGRAFIJE
Svaka zemlja ima nekoliko vrhunskih fotografa koji su poznati širom svijeta. U Argentini je to jedan od njezinih najpoznatijih fotografa - Eduardo Segura. Upoznavajući vas sa Segurom neizostavno dodajemo da je vlasnik galerije SEGURA FINE ART GALLERY, utemeljene 2001. godine u Parana Entre Rios te da je filmski redatelj i snimatelj više filmova, među kojima dva veoma uspješna video-filma: Cuatro Piernas, 2002. i Que ha pasado con los novios, 2004. Godine 1988. utemeljuje vlastitu Školu fotografije u kojoj je direktor i profesor. Zahvaljući ne samo fotografiji, već i i svojoj galeriji i školi, Segura je postao širom svijeta poznat i priznat umjetnik i promotor fotografije.
Segura je ove godine napunio 42 godine života i 24 godine neprekidnog fotografskog rada i djelovanja. Za fotografiju se zainteresirao kada mu je bilo 18 godina i od tada zapravo započinje njegova fotografska karijera. Već za vrijeme školovanja počeo je raditi kao fotograf i kao predavač fotografije na raznim institucijama u Argentini. Održavao je brojne tečajeve i radionice i izvan Argentine, te se specijalizirao za estetiku i nove kreativne procese, kao i za one bizarne i alternativne.
Nema oblasti života u koju nije prodrla kamera Eduarda Segure. On je uvijek birao teme od općeg interesa, ne samo one koje bi zanimale njegove sunarodnjake, već i one koje izazivaju pozornost ljubitelja fotografije drugih zemalja i kontinenata. Tako je dosad priredio preko trideset izložbi u Argentini, Kubi, Italiji, Meksiku, Španjolskoj, Francuskoj, Velikoj Britaniji, SAD, a sada eto i u Hrvatskoj.
Segura je dao i daje izniman doprinos u djelovanju, razvijanju i promicanju fotografije kao tehničke i umjetničke discipline, posebice kroz obnašanja dužnosti direktora fotografske knjižnice Entre Rios u Cordobi i kroz djelovanje vlastite galerije u kojoj su na više od osamdesetak izložbi izlagali fotografi iz cijeloga svijeta.
Za sebe kaže da je amater i profesionalac. Amater, jer je najveći dio njegovih radova nastao iz unutarnje potrebe i poriva, a profesionalac jer fotografije prodaje, promovira i podučava, od čega zapravo i živi. Svoje je umjetničke radove počeo prodavati prije 15-tak godina. Nije član niti jednog udruženja, iako mu je bilo ponuđeno članstvo u fondaciji South-East photography Home iz Meksika, pa je tako imenovan službenim predstavnikom Fotografske fondacije Latinske Amerike u Južnoj Americi.
Kada je riječ o odabiru i značenju motiva koje fotografira, uglavnom slijedi svoju intuiciju. Nekad su to objekti u kretanju, drugi put statični objekti, poetičke ideje, dokumentaristički pogledi, aktovi, pilot-projekti itd. Segura se oslanja i na vizualne poticaje iz filmova, jazz i folk glazbe, njegove druge velike strasti, te ih nastoji povezati u jedinstvenu audiovizualnu cjelinu – analogno ili digitalno.
Na ovoj izložbi Seguru predstavlja 35 crno-bijelih fotografija iz svoga bogatog fundusa dokumentarne i reportažne fotografije. To su prizori iz argentinske današnjice, isječci zaustavljenih trenutaka, svakodnevnih situacija, dobro komponiranih i grafički uređenih fotografija. Snimajući te fotografije on je bio svjestan da stvara dokumente o svom svijetu, vremenu, dokument o sebi. Time je ostvario veliki broj prizora iz života koja zrače snagom i istinitošću u najboljoj fotografskoj maniri i tradiciji, od europskih magnumovaca do onoga što danas nazivamo američkim New Documentary.
Za Seguru se može reći da posjeduje zadivljujuću sposobnost izdvajanja onoga bitnog, esencijalnog iz svoje okoline, da tu realnost transformira u zadivljujuće fotografije. Pritom ostaje vjeran svojim načelima: pokazati ono što on, njegovo oko, njegova emocija vide i otkrivaju iza slojeva svakodnevnog, a mnogim prolaznicima i promatračima nedostupnog i neuočljivog.
Samo se neki poput njega "zaustave da bi vidjeli", obazirujući se na svoju povijest, ili ljude koji čekaju, ili onaj trenutak na ulici koji se više neće ponoviti. Povijesni dokumenti koji ne nastoje istražiti pleme Wichi iz Salta, ili pleme Tobas iz Chaoa, a prikazuju njihovu svakodnevicu, običaje i tradiciju civilizacije koja mutira svakim trenutkom sve dok ne počne sličiti svim ostalim civilizacijama, kada se gubi osjećaj individualnosti kako bi se postigla masovnost pri čemu duh kvalitete prekriva kvantitet.
Eduardo Segura svojim fotografijama spašava od anonimnosti ljude koji su izgradili svoja mjesta pod suncem, svoju kulturu, svoje gradove. Njegova vizura otkriva rijeke koje su presušile, prikazuje teški, arteški način ribarenja. Istodobno nas poziva da razmislimo u kakvom bismo to svijetu željeli živjeti, kakav život i kakvu kvalitetu života želimo imati. U njegovim radovima ono malo postaje veliko, male geste postaju životne; jedan po jedan čovjek sanjari. No snovi su predodređeni da nestanu u današnjem svijetu lakomosti.
Za Eduarda Seguru fotografija je umjetnost, dokument i medij istodobno koja pruža velike mogućnosti kreativnog rada. Njegove su prve fotografije počivale na točno razrađenom planu, a tako je i danas. To nisu fotografije avangardne, pomodne ili trendovske. On se svojim fotografijama opire današnjem procesu globalizacije koji teži unificiranju ukusa, istom estetskom trendu, istoj modi i kulturi, mrveći i uništavajući kulturnu memoriju svakog pojedinca i svakog pojedinog mjesta, društva, zemlje. Slični su trendovi u Argentini ili Koreji, dakako i u Argentini (ovo navodimo tek kao primjer «globalizacije bez granica»). Umjetnici često inercijom prihvaćaju taj proces, apsorbirajući načine koji im ne pripadaju, gubeći iz vidokruga svoje vlastite.
Segura ističe da Parana posjeduje udaljenu i različitu realnost od ostatka zemlje, što se reflektira i u njegovom umjetničkom izričaju. Žao mu je što Argentina premalo izdvaja za kulturu i umjetnost, što mnogi umjetnici ponajprije prihvaćaju samo suvremenu umjetnost globalističkog karaktera, a da ne prihvaćaju ništa autohtono, argentinsko ili duboko, tradicionalno južnoameričko.
Vinko Šebrek
Eduardo Segura.
El martes quedó inaugurada en Zagreb, Croacia, la muestra Documental Work, una serie de 35 imágenes en blanco y negro que realizó Eduardo Segura sobre la cultura ribereña del Paraná. El fotógrafo cordobés que reside en la capital entrerriana hace más de una década, es considerado un embajador cultural de Entre Ríos en varios rincones del mundo. Sin apoyo estatal y a veces sin reconocimiento, este artista y docente supo encauzar su vocación y producciones en un camino sin fronteras. Sobre esto y mucho más dialogó con ANALISIS.
Florencia Penna
El martes quedó inaugurada en Zagreb, Croacia, la muestra Documental Work, una serie de 35 imágenes en blanco y negro que realizó Eduardo Segura sobre la cultura ribereña del Paraná. El fotógrafo cordobés que reside en la capital entrerriana hace más de una década, es considerado un embajador cultural de Entre Ríos en varios rincones del mundo. Sin apoyo estatal y a veces sin reconocimiento, este artista y docente supo encauzar su vocación y producciones en un camino sin fronteras. Sobre esto y mucho más dialogó con ANALISIS.
Fotógrafo, docente, realizador audiovisual, músico, director de Una Foto Escuela y de la Segura Fine Art Gallery, Eduardo Segura es también el impulsor de la Fototeca de Entre Ríos.
Ha dedicado 24 de sus 42 años al trabajo, la investigación y la enseñanza de la fotografía, convirtiéndose en un promotor de esta disciplina artística.
“Francamente podemos decir que Segura posee un exquisito talento para extractar la esencia de su alrededor, transformándolo en imágenes asombrosas”, aseguró Vinko Šebrek, director del Fotoklub Zagreb Gallery, donde se encuentran expuestas -desde el martes pasado hasta el 18 de agosto-, una serie en blanco y negro, realizadas con película de 35 mm y ampliadas a un formato de 20 x 30 cm.
“El blanco y negro ha sido y es una manera de expresar mis ideas autorales; y el 35 mm siempre es un método de trabajo que elijo antes de salir de mi casa. Son imágenes sin ningún retoque digital y están procesadas de manera convencional. Hoy uso todos los formatos posibles para expresarme”, dijo el fotógrafo al respecto.
-¿Cómo surgió esta posibilidad de exponer en Croacia?
-A partir de que conocen mi trabajo desde hace años, y más aún cuando el año pasado traje a un amigo, Stanko Abadzic, que vive en República Checa y Croacia. Ha sido un intercambio. El Fotoclub Zagreb es uno de los espacios más difíciles de entrar para un sudamericano ya que exponen casi exclusivamente europeos y gente muy prestigiosa. Llevar mi trabajo es un gran logro para mí, para la cultura argentina y especialmente paranaense. Allí la gente sabe muchísimo de fotografía, al igual que en el Museo de la Fotografía de Italia, donde expuse hace años. Esta muestra representa mi segundo desembarco importante. Expuse hace dos años en España y Francia también. En estos lugares se vive la fotografía de una manera más clásica que en Latinoamérica. Los textos de presentación de la muestra hablan de una manera muy especial de mi obra documental.
-En esta ocasión mostrás fotos sobre la cultura ribereña del Paraná. ¿Cómo fue la selección?
-Vengo trabajando el tema desde 1997, veo las especies muertas en Paraná y los ríos sin vida desde hace 11 años. Hoy es un tema ecológico. Hay fotos que formaron parte de diversas exposiciones que se hicieron en la capital entrerriana pero al seleccionar formé una serie sobre el río y el trabajo de los pescadores, de los niños y de los que habitan ese tremendo Paraná que está tan desolado y desprotegido. Se lo debería declarar patrimonio de todos los habitantes y fomentar un plan de ayuda, un plan de cultivo de las distintas especies ictícolas y dar a conocer de qué manera actúan los que rompen el círculo ecológico. Yo trabajo desde el 97 viendo cómo el PH del río y la falta de un cuidado de las veras eran un problema menor. Hoy los desechos caen a su lecho como si fuera algo normal.
-¿Vas a ir a la clausura de la muestra?
-Creo que iré en algún momento pronto, sólo es cuestión de encontrar un apoyo gubernamental. Tengo mucha fe.
-Esta exposición se suma a otras internacionales que ya has hecho. ¿Qué te motiva a mostrar en otros países?
-Sí, se suma a otras como en Estados Unidos, España, México, Inglaterra, España, Francia, Italia. Han sido muestras concretas, no desde la web donde tengo más de 150. Lo que me motiva a mostrar en otros países es el deseo de expresar lo que nos sucede, lo que me sucede, lo que pienso y lo que siento. Lo que nos pasa a los que vivimos en estos lugares y lo que le pasa al mundo, a la tierra, los ríos y el aire. Soy un observador constante de los cambios de rumbo de los países y voy en contra de todo movimiento que avale a la estupidez. Apoyo al pensamiento y la cultura como únicos medios de crecimiento. La discusión sobre proyectos de país. Siempre presento una mesa de debate sobre lo que pienso. A mis alumnos trato de enseñarles que su pensamiento debe estar a flor de piel para poder expresar ideas documentales o artísticas. Y muestro afuera porque me lo solicitan todo el tiempo, cosa que no me sucede en mi país. Ahora mismo estoy preparando exposiciones, un par de ellas para México, otras para Honduras y España.
VRHUNCI ARGENTINSKE FOTOGRAFIJE
Svaka zemlja ima nekoliko vrhunskih fotografa koji su poznati širom svijeta. U Argentini je to jedan od njezinih najpoznatijih fotografa - Eduardo Segura. Upoznavajući vas sa Segurom neizostavno dodajemo da je vlasnik galerije SEGURA FINE ART GALLERY, utemeljene 2001. godine u Parana Entre Rios te da je filmski redatelj i snimatelj više filmova, među kojima dva veoma uspješna video-filma: Cuatro Piernas, 2002. i Que ha pasado con los novios, 2004. Godine 1988. utemeljuje vlastitu Školu fotografije u kojoj je direktor i profesor. Zahvaljući ne samo fotografiji, već i i svojoj galeriji i školi, Segura je postao širom svijeta poznat i priznat umjetnik i promotor fotografije.
Segura je ove godine napunio 42 godine života i 24 godine neprekidnog fotografskog rada i djelovanja. Za fotografiju se zainteresirao kada mu je bilo 18 godina i od tada zapravo započinje njegova fotografska karijera. Već za vrijeme školovanja počeo je raditi kao fotograf i kao predavač fotografije na raznim institucijama u Argentini. Održavao je brojne tečajeve i radionice i izvan Argentine, te se specijalizirao za estetiku i nove kreativne procese, kao i za one bizarne i alternativne. Nema oblasti života u koju nije prodrla kamera Eduarda Segure. On je uvijek birao teme od općeg interesa, ne samo one koje bi zanimale njegove sunarodnjake, već i one koje izazivaju pozornost ljubitelja fotografije drugih zemalja i kontinenata. Tako je dosad priredio preko trideset izložbi u Argentini, Kubi, Italiji, Meksiku, Španjolskoj, Francuskoj, Velikoj Britaniji, SAD, a sada eto i u Hrvatskoj.
Segura je dao i daje izniman doprinos u djelovanju, razvijanju i promicanju fotografije kao tehničke i umjetničke discipline, posebice kroz obnašanja dužnosti direktora fotografske knjižnice Entre Rios u Cordobi i kroz djelovanje vlastite galerije u kojoj su na više od osamdesetak izložbi izlagali fotografi iz cijeloga svijeta.
Za sebe kaže da je amater i profesionalac. Amater, jer je najveći dio njegovih radova nastao iz unutarnje potrebe i poriva, a profesionalac jer fotografije prodaje, promovira i podučava, od čega zapravo i živi. Svoje je umjetničke radove počeo prodavati prije 15-tak godina. Nije član niti jednog udruženja, iako mu je bilo ponuđeno članstvo u fondaciji South-East photography Home iz Meksika, pa je tako imenovan službenim predstavnikom Fotografske fondacije Latinske Amerike u Južnoj Americi. Kada je riječ o odabiru i značenju motiva koje fotografira, uglavnom slijedi svoju intuiciju. Nekad su to objekti u kretanju, drugi put statični objekti, poetičke ideje, dokumentaristički pogledi, aktovi, pilot-projekti itd. Segura se oslanja i na vizualne poticaje iz filmova, jazz i folk glazbe, njegove druge velike strasti, te ih nastoji povezati u jedinstvenu audiovizualnu cjelinu – analogno ili digitalno.
Na ovoj izložbi Seguru predstavlja 35 crno-bijelih fotografija iz svoga bogatog fundusa dokumentarne i reportažne fotografije. To su prizori iz argentinske današnjice, isječci zaustavljenih trenutaka, svakodnevnih situacija, dobro komponiranih i grafički uređenih fotografija. Snimajući te fotografije on je bio svjestan da stvara dokumente o svom svijetu, vremenu, dokument o sebi. Time je ostvario veliki broj prizora iz života koja zrače snagom i istinitošću u najboljoj fotografskoj maniri i tradiciji, od europskih magnumovaca do onoga što danas nazivamo američkim New Documentary. Za Seguru se može reći da posjeduje zadivljujuću sposobnost izdvajanja onoga bitnog, esencijalnog iz svoje okoline, da tu realnost transformira u zadivljujuće fotografije. Pritom ostaje vjeran svojim načelima: pokazati ono što on, njegovo oko, njegova emocija vide i otkrivaju iza slojeva svakodnevnog, a mnogim prolaznicima i promatračima nedostupnog i neuočljivog.
Samo se neki poput njega "zaustave da bi vidjeli", obazirujući se na svoju povijest, ili ljude koji čekaju, ili onaj trenutak na ulici koji se više neće ponoviti. Povijesni dokumenti koji ne nastoje istražiti pleme Wichi iz Salta, ili pleme Tobas iz Chaoa, a prikazuju njihovu svakodnevicu, običaje i tradiciju civilizacije koja mutira svakim trenutkom sve dok ne počne sličiti svim ostalim civilizacijama, kada se gubi osjećaj individualnosti kako bi se postigla masovnost pri čemu duh kvalitete prekriva kvantitet. Eduardo Segura svojim fotografijama spašava od anonimnosti ljude koji su izgradili svoja mjesta pod suncem, svoju kulturu, svoje gradove. Njegova vizura otkriva rijeke koje su presušile, prikazuje teški, arteški način ribarenja. Istodobno nas poziva da razmislimo u kakvom bismo to svijetu željeli živjeti, kakav život i kakvu kvalitetu života želimo imati. U njegovim radovima ono malo postaje veliko, male geste postaju životne; jedan po jedan čovjek sanjari. No snovi su predodređeni da nestanu u današnjem svijetu lakomosti.
Za Eduarda Seguru fotografija je umjetnost, dokument i medij istodobno koja pruža velike mogućnosti kreativnog rada. Njegove su prve fotografije počivale na točno razrađenom planu, a tako je i danas. To nisu fotografije avangardne, pomodne ili trendovske. On se svojim fotografijama opire današnjem procesu globalizacije koji teži unificiranju ukusa, istom estetskom trendu, istoj modi i kulturi, mrveći i uništavajući kulturnu memoriju svakog pojedinca i svakog pojedinog mjesta, društva, zemlje. Slični su trendovi u Argentini ili Koreji, dakako i u Argentini (ovo navodimo tek kao primjer «globalizacije bez granica»). Umjetnici često inercijom prihvaćaju taj proces, apsorbirajući načine koji im ne pripadaju, gubeći iz vidokruga svoje vlastite. Segura ističe da Parana posjeduje udaljenu i različitu realnost od ostatka zemlje, što se reflektira i u njegovom umjetničkom izričaju. Žao mu je što Argentina premalo izdvaja za kulturu i umjetnost, što mnogi umjetnici ponajprije prihvaćaju samo suvremenu umjetnost globalističkog karaktera, a da ne prihvaćaju ništa autohtono, argentinsko ili duboko, tradicionalno južnoameričko.
Vinko Šebrek
Comentarios